Al die schermtijd! Onze collega Jacolien Woertink besloot het er letterlijk uit te slaan. Ze begon met een bokscursus en ontdekte al snel gelijkenissen tussen deze klassieke sport en haar werk als organisatieontwikkelaar. Hoe dat zit? In dit artikel neemt Jacolien je mee de ring in.
Inderdaad, hoog tijd om al die schermtijd er letterlijk uit te slaan. Dus ik nam een bokscursus. Acht weken waarbij je de technieken leert, je conditie verbetert en veel samen spart.
Het bleek een mooie uitdaging én een toffe ervaring (ik ben zelfs gestart met cursus voor gevorderden), en mooier nog: naast een uitlaatklep ná mijn werk, bleek het ook een spiegel vóór mijn werk.
Bij innergo help ik onze opdrachtgevers bij het implementeren van nieuwe initiatieven. Vanuit onze visie op samenkracht zetten we in op maximale betrokkenheid – voor duurzame verandering.
Want vooruitgang boeken als team lukt alleen blijvend als je er samen de schouders onder zet.
Mijn rol is die van organisatieontwikkelaar. Het is een veelzijdige rol waarin je continu bezig bent met het proces van verandering: hoe het team dat je ondersteunt optimaal leert en ontwikkelt. Samen beter wordt.
Meer en meer ben ik gaan zien dat de praktijk van deze rol en het boksen ontzettend op elkaar lijken. Ik vertel je hier graag wat meer over!
Ronde 1: samen verbeteren
Mijn bokscursus is gericht op alle essentiële bokstechnieken. Ervaren en professionele trainers ondersteunen mij bij het aanleren hiervan. In de afgelopen periode heb ik mezelf verschillende stoten eigen gemaakt, zodat ik in verschillende situaties verschillend kan reageren.
Als organisatieontwikkelaar help ik anderen ook om te leren in de praktijk. Hoe waardevol het is om je daarbij te richten op samen verbeteren, ieder vanuit zijn of haar eigen rol, heb ik al meerdere malen ervaren.
‘Mijn bokstrainers kunnen alles nog
zo goed uitleggen, ik zal hun lessen
zelf in de praktijk moeten brengen’
Toen ik op een boksavond weer wat stoten stond uit te delen, realiseerde ik me: mijn bokstrainers kunnen me alles nog zo goed uitleggen, ik zal hun lessen zelf in de praktijk moeten brengen.
Precies hetzelfde geldt voor elke implementatie. Uiteindelijk moet een team een verandering zélf in de vingers krijgen. Dat gaat het beste door ze de juiste tools en veel vertrouwen te geven. En voor ze klaar te staan als ze dat nodig hebben.
Ronde 2: leren variëren
Een andere overeenkomst zit in het anticiperen op de context. Een bokser heeft een strijdplan, maar voert dit natuurlijk niet uit als een robot. Boksen gaat heel erg over navigeren in het moment. Kijken wat nu nodig is.
Zo is het ook bij het implementeren van een nieuw proces of een nieuw systeem. Ook al denken we weleens dat we het alleen maar vooraf goed hoeven uit te denken, steeds weer blijkt dat de praktijk weerbarstig is. Dit vraagt iets van ons vermogen om te incasseren en anticiperen.
Je omgeving vraagt elke keer weer iets anders van je. Door je hier bewust van te zijn, word je een effectievere professional. Zelf heb ik al meerdere malen de impact van een goed getimede en goed gekozen interventie ervaren, als bokser én als organisatieontwikkelaar, waardoor ik in beide rollen ben gegroeid.
En zo zie ik ook de teamleden waarmee ik werk bij de opdrachtgever groeien.
Ronde 3: groeipijn
Over groeien gesproken: een bij-effect van boksen én van organisatieontwikkeling is groeipijn.
Bij het boksen uit dit zich in spierpijn. Je zoekt je grenzen op en voelt dat letterlijk in je spieren. Het is dan zaak om ruimte te maken voor herstel. Zo word je een steeds betere bokser.
Ook bij het werken met teams is groeipijn een gevolg van beweging – waardoor je buiten je comfortzone gaat. Dit is een onvermijdelijk gevolg van implementatietrajecten in teamverband. Simpelweg omdat je samen een spannend proces doormaakt.
Ook als organisatieontwikkelaar ben je hier onderdeel van. In het afgelopen jaar leverde dit ook bij mij meermaals groeipijn op. Lastige dilemma’s, harde keuzes of een nieuwe dimensie aan mijn rol, zoals het presenteren voor grote groepen.
‘Ook als het even niet leuk of
makkelijk was, wist ik waarvoor ik het deed: voor de groei van het team’
Het perspectief van groeipijn was op die momenten erg behulpzaam. Ook als het even niet leuk of makkelijk was, wist ik waarvoor ik het deed: voor de groei van het team.
Steeds vaker zoek ik zelf de groeipijn op. Door bewust de randen te verkennen van mijn comfort zone of die van het team waarmee ik werk. Vanuit het vertrouwen dat we daar allemaal beter van worden.
Ronde 4: sparren
Je kunt nog zoveel uitleg krijgen, trainingen volgen of voorbeelden zien, uiteindelijk moet je het gaan dóén. Gelukkig bestaat er in het boksen zoiets als sparren: een veilige setting om de technieken die ik heb geleerd in de praktijk te brengen. Kan ik altijd nog besluiten om echt de ring in te gaan…
Ook bij implementatietrajecten is sparren een super waardevol concept. Samen reflecteren op de praktijk. Soms met iemand die daar ook onderdeel van is, soms juist met iemand die erbuiten staat.
Zoals in de boksring verschillende sparring partners een verschillend effect hebben, zo ervaar ik dat ook in mijn rol als organisatieontwikkelaar. Het helpt enorm om met veel verschillende mensen te sparren. Zodat je steeds beter begrijpt waar jouw kracht ligt en waarmee jij echt het verschil kunt maken.
Bij innergo hebben we hier een mooi systeem voor: we werken met buddy’s. Zo geven we elkaars ontwikkeling een boost en ondersteunen we elkaar bij onze opdrachten.
Blijf in beweging
Zowel bij het boksen als in mijn rol als organisatieontwikkelaar geldt dat je nooit bent uitgeleerd. Het is zaak om jezelf continu te ontwikkelen, zodat je er zelf veel plezier in houdt én steeds effectiever wordt – in de ring én in de praktijk.
Dus die les hebben boksen en organisatieontwikkeling zeker gemeen: zorg dat je in beweging blijft.